رواية الضحية البريئة
وعد بتوتر: كويسه
احمد: دى شمس يا رعد القولتلك عليها
وعد بصدم#مه: شمس
شمس بفرحه: وعد وحشتينى
انطلقت وعد نحوها تحتضنها بحب
وعد بفرحه: وحشتينى اوى يا شمس
انتى بتعملى ايه هنا
شمس بدموع: انا اتطلقت يا وعد ومعنديش حته ابات فيها
اترميت فالشارع خلاص
وعد ببكاء: الظاهر ان الدنيا جت علينا بزياده
ده ابنك
شمس: هو الطلعت بيه من الجوازه الفاشله دى
حمحم رعد
طب يا وعد بما انك تعرفيها وديها اى أوضه تنام فيها وبكرا ابقوا اتكلموا مع بعض
صعدت وعد وشمس
التف رعد لأحمد: مين دى يا احمد وايه حكايتها
قص احمد عليه كل ما يعرفه عنها
انهى احمد كلامه معلقا: بس الظاهر ان وعد تعرفها كويس ابقى اسالها عليها
رعد: تمام
تعالى بقى نتكلم فالشغل شويه بما انك هنا
معلش يا احمد انا سايب الشركه كلها عليك اليومين دول
احمد بمحبه: ولا يهمك يا صاحبى تعالى نخلص الشغل
وبعد قليل رحل احمد وصعد رعد الى غرفته
ووجد وعد تجلس على السرير تنتظره
وعد: اتأخرت ليه
رعد بجمود: كان عندى شغل
وعد بتوتر: هو انت زعلان منى
رعد: وهزعل ليه
وقفت وعد بجانبه ومسكت يديه: حقك عليا
اسمعينى يا وعد طلما وافقتى انك تفضلى معايا فلازم تعرفى انى مش صغير
لما تنزلى كدا وحد يشوفك بالمنظر الكنتى فيه هيقول عليا ايه
هاااااا
وعد بدموع: اسفه والله
رعد بشده: انا مش عايز اسف
انا عايزك تعرفى غلطك
اولا انتى محجبه ايه المنظر الكنتى هتنزلى بيه ده
ولا انتى شيفانى مركب قروون
ثانيا انا راجل بصلى وعارف ربنا كويس وربنا أمرنى انى استرك واستر عرضك
مش اسيبك كدا
اتفضل نامى
وعد ببكاء: وانت
رعد بجمود: اتفضل نامى يا وعد عشان مفقدش اعصابى عليكى واخليكى تندمى
انا اسفه
قالتها وعد بدموع وهى تجلس بجانبه على فراشه
وعد ببكاء: انا والله مش عارفه انا بعمل كدا ليه
انا انا مكنتش كدا والله
انا اسغه بجد
